Ափից ներս

Առավոտ; 9:34։  Բացեց աչքերը, նայեց առաստաղին, հետո պատերին նայելով ջոկեց, որ գիշերվա ննջից արթնացել է, օրը նորից տշելու ժամանակն էր։ Վեր կացավ, հագավ քստքստացնող չստերն ու կոմֆորտ սենյակից մագլցեց չիշիկանոց, հենման դիրքից ուղղվեց, մի աչքը փակ աջ ընդունեց, հայտնվեց բաղնիքում, հայելին պատից իրեն էր նայում, բայց ոչ մի հայելի չէր կարա ձախ աչքն էլ բացել տար, դրա համար սառը ջրի չըլըմփոց էր պետք։ Մեկ-մեկ մինչև պատուհան էր հասնում, որ սառը օդը խփի դեմքին, որ զգաստանա։ Սենյակից ալկոհոլի ու դառը չայի հոտ էր ցնդում, գիշերն ինչ-որ մեկը անկողնու մեջ պառկած շուրջերկրյա ճանապարհորդություն էր անում, ուզում էր հասկանար՝ խի է պառկած, եթե ամեն օր նույն ժամին աման էր լվում ու հայհոյում բոլոր տեսակ ամանները, որոնց մեջ թքախառը սննդի մնացորդներն էին։ Բայց նեռվախախտ պահերին մե՛կ մետալ ռոքն էր փրկում, մե՛կ աման լվալը։ Ներսի մեղքը դրսի կեղտով լվալ գիտեր։ Հլը մի րոպե, 2 դրվագ հետ գնանք։ Գիշերը մինչեւ տուն հասնելը քայլելով էր եկել, երթուղայինում հետն էին զավզակ ընկերները, լիքը մարդ կար, խեղդոց ու վարորդը որոշել էր քեֆչի հասանների քեֆն էլ ավելի բարձրացնի՝ ռաբիս Լիլիթիկի պոետիկ զեղումներով։ Իջել էր գազելից, գրկել հարազատներին, իրենց հասցրել տուն, ու այ հիմա շարունակենք։

Օրը չուներ նենց վայրկյան, որ չմտածեր, անդադար ուղեղը մտքի մարաթոնի մեջ մաշում էր սլաքների չըրխկոցը, կար ինքը, միտքն ու դուրսը։ Էգոցենտրալիզմը պպզել ու քուչի աֆտարիտետի պես իրանով էր արել բոլոր զգայարանները, ինչ-որ պահից աշխարհն իր շուրջ էր գլորվում ու բոլոր եղելություններն իր համար կա՛մ դրական փոփոխություն պետք է լինեին, կա՛մ էլ եղածը անպետք էր։ Խփել էին, խփել էր, սիրել էր, սիրվել էր, ժպտացել էր, լացել էին, լացել էին, տխրել էր։ Էս կտցրածը մի գլխավոր գիծ ուներ ժամանակին, իրեն սիրողներին մերժելուց հետո գրիպ էր ընկնում, եթե անգամ վարակ չկար, սկսում էր ջերմել ու մռռալ ուրիշի տապակվող  սրտի համար, իսկ հիմա, հիմա ներսում պպզած էգոն քացիներով կպատասխանի նվվոցին։

Ինչ կարևոր էր թե, ով, մեկ է,  բոլոր բայցերից հետո ճմռթվեցինք, լրջացանք, մեծացանք, գլխամաշկի մազերի շարքում դիմավորեցինք սպիտակ զինվորներին, իբրև իմաստության շքանշան։

Մենք, որ քարաձավից մինչեւ հիմա ման ենք գալիս մեզ, մենք որ կրվել ենք լիքը հարցեր գտնելու ճանապարհին, մենք որ միշտ դուրսն ենք ման գալիս իմաստ, մենք որ սիրուն ենք հա՛մ բարի, հա՛մ չար, մենք, որ կարդում ենք հա՛մ Թուփաք, հա՛մ Բախ, մենք,  մենք որ պատրաստ էինք լղվել մարտերում հանուն երգերի՝ հայրենիք կանչող, մենք որ հպարտ ենք թողած երկրով ու մեռած պապով, մենք որ ծաղիկներ շատ ենք սիրում, բայց ծախում ենք, ոչ թե աճեցնում, մենք որ ամեն օր հիշում ենք անեզրությունը տիեզերքի ու միջակությունը մեր անընկալ սկզբի, մենք հերոս ենք զուտ, որ գիտակցաբար ապրում է կյանքում, որտեղ սկիզբ ու վերջ չկա երևի, կա մեջտեղ ինֆո սկզբից վերջից, շոշափելի ներկա։ Մենք հերոս ենք զուտ, որ սիրում է այն, ինչից մինչեւ վերջ գլուխ չի հանում, ապրվող տեսակ, չքնաղ կենդանի։

Շուշանիկը՝ Ասատուրների տոհմից (Ասատրյան)