К основному контенту

Գարնանային էտյուդներ


Եթե որոշես, որ ժամանակն է  շուրջդ նայելով քայլելու, ապա մոտեցիր թերթի կրպակներից որևէ մեկին, քանի որ պատմվածքներս կարող ես կարդալ «tvալիք» շաբաթաթերթի համարներում: 


Գարնանային էտյուդներ





Անդարձ կարոտով բողբոջող ներկայից մի կաթիլ կաթնաջուր է հոսում, սնուցում ճյուղն ապագայի։ Չորացրած ձմռան անցյալ բնավորությունը ճաքերի էր բաժանել ինչ-որ այգու մարդկային կոկորդը, որից որպես բերք միտք է ծնվում։
Փշաքաղությունը մեջքով վազում էր, ծաղկափոշին քթով գարուն էր ներարկում։ Տարիների արտահոսքը ամեն գարուն զգացնել է տալիս բնության հասակը, որ մարդ է կոչվում։ Սրտով արագություն է քամվում, երակներով մարդիկ են վազում, աչքերում՝ մեղքի կրակներ։ Շուրթերը տաք են, օդը ներսում եռում է ու խարկում ամեն տեսակ մթնոլորտ։
Նորից ծնվում է ինչ-որ առաջնեկ, որ փոխելու է նախորդների չիրագործած ապագան։

***

- Վերև, միայն վերև, մի քիչ էլ վերև, արի դեպի ինձ, գլուխդ բարձր, դե, կարող ես, ձգվիր, չէ որ արժանի ես համբույրիս։ Հպարտ արի, գոհ արի, չփնթփնթաս, նորից ես ծնվում։ Կամք կա քո մեջ, ինձ ես օգնելու, որ հավատանք մեր ուժերին,- ամեն գարուն ամեն ծաղկի ասում էր արեգակնամայրը տիեզերքի:


ՇարունակՎել



«Վ» տառը հայհոյանքոտ աչքերով ոտքից գլուխ չափում է մեզ․ այն բառերում, որտեղ հայտնվում է։ Նույն ապրՎելու դեպքում տպավորություն է, թե կյանքն է մարդուն ապրում։ Մարդն էլ շան պես բաց չի թողում իր տիրոջը, որովհետև, երբ կյանքն իրեն որդեգրեց ու տվեց հավատարիմ լինելու շղթան, մարդն էլ շան պես խոստացավ ամեն գնով պաշտպանել իրեն կերակրողին։
Մեր մատնահետքերից սկսած մինչև սոցկայքային գաղտանբառեր մենք արտառոց տարբեր ենք։ Նպատակներին հասնելիս հազար ուղիներ ենք մաքրում, հետո վազում նոր տերևաթափ եղած ծառուղին, որովհետև մեզ դուր է գալիս կյանքն ապրելը, այդ ընթացքում պետքական լինելը։ Վախենում ենք ձանձրանալուց, ամեն գնով ստեղծում ենք առիթներ, որ տան բազկաթոռը քիչ հանդիպի մեր հետույքին։
ՇարունակՎելն էլ կենսակերպ է։
Փողոցում ծեծվողը հենց գլուխը բարձրացնի գետնից, ուրեմն շարունակՎում է։ Հենց սիրախեղդը մոռացավ իր հիվանդագին զգացմունքն, ուրեմն շարունակՎում է։ Հենց ներեցինք մեզ նեղացնողին՝ շարունակՎում ենք ու թույլ տալիս դիմացինին, որ շարունակՎի։
Սրա հակառակն է աղետ, երբ կանգնած ես մայթեզրին ու նայում ես կյանքի մարդաշատ երթևեկին ու դու չկաս ոչ մի կյանքային պատմության ղեկին։ Կանգնած հետևում ես, հետևությունների հասնում ու հասկանում, որ ինչպես կրթական համակարգում, այնպես էլ այստեղ տեսլականդ դիր գրպանդ, հավաքիր քեզ ու մանկության վախերիդ պես հաղթահարիր կյանքի հոսքը, թռիր այնտեղ, որտեղ իրարից այդքան տարբեր հերոսները կոչված են մարդ։ Այդժամ կգիտակցես, որ սա մկրտության պես մի բան է, կամ էլ՝ անհավատի հարցերի պատասախններն ունեցող կրոն։


© Շ․ Ասատրյան

Комментарии

Популярные сообщения из этого блога

ՄՏԱԾԵԼԱԿԵՐՊԻ ՀԵՂԱՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆ, ՔԱՐՈԶԻ ՊԱՏՈՒՀԱՆ Օվերթոնի «պատուհանը» մշակված մի մեխանիզմ է, որի միջոցով հասարակությանը կարելի է ընտելացնել անհանդուրժելի երևույթներին (անբարոյականությունից մինչև մարդակերություն)։ Այս մեխանիզմը կազմված  է մի քանի քայլերից, դրա կիրառումից  հետո ենթագիտակցությունը պարտության է մատնվում։ Դիտարկենք միասեռականության թեման։ Այն քննարկելիս առաջին արձագանքը, որը մասսայականություն է վայելում՝ դա ամոթն է, չնայած այս երևույթն ունի դարերի պատմություն։ Մեկ այլ տեսանկյունից՝ 20-րդ դարից մինչև մեր օրեր հասարակությունը հետևում է Օվերթոնի «պատուհանի» մեխանիզմին։ ԶԼՄ-ներն այս ծրագրի մի մասն են կազմում, քանի որ  միասեռականության թեման շոշափելիս այն շատ դեպքերում ներկայացվում է  հիվանդություն, իսկ արվեստի դեպքում արտիստիկ շեղում, որը նորմալ է ․ «անձը տաղանդավոր է և նրան ամեն բան թույլատրելի է»։ Ի հակասություն նախորդ օրինակի՝ շատ լրագրողներ իրենց նյութերում ներգրավում են միասեռականներին և զոհի հոգեբանությամբ հարցազրույցներ են հրապարակում։ ԶԼՄ-ները թիրախավորել
Լեոնարդ Քոհեն (Կանադացի գրող, երգահան, երգիչ) Հազարավոր համբույրների խորքում      ( https://www.youtube.com/watch?v=46cSksKVzzs ) Պոնիներն են վազում, աղջիկներն են երիտասարդ, դժվարությունները պատրաստ են հաղթահարման։ Ժամանակ ես շահում,  հետոն՝ ավարտ, վերջ հաջողության քո ժապավենին, և  հիմա հրավիրված ես հաղթահարելու քո անպարտելի ձախողումները։ Ապրում ես, կարծես, կյանքն իրական է  հազարավոր համբույրների խորքում։  Ես փոխում եմ հնարքներս, քարանում՝ տեղնուտեղս, ես կրկին Բուգի սթրիթում եմ․․․ Կորցնում ես հիմքերդ  և այդժամ սահում գլուխգործոցի գիրկը։  Գուցե, դեռ շատ կիլոմետրեր պետք է գնայի, և կային խոստումներ՝ չպետք է պահվեին, բայց ձեռք ես քաշում այդ ամենից,  որ ողջ մնաս  հազարավոր համբույրների խորքում։ Երբեմն, երբ գիշերն է դանդաղ, դժբախտ ու մեղմ մենք հավաքում ենք մեր սրտերն ու հեռանում՝ հազարավոր համբույրների խորքում։ Սեռականով բավարարված մենք համառել ենք ծովի սահմաններում։ Տեսա անօվկիանոսությունը. իմ պեսները,  որ սնվու

Լեռան ծաղիկ

Ի սկզբանե այդ ճանապարհին փակցված էր՝ «մի գնա», հենց դրա համար էլ գնաց։ Այդ առեղծվածային օրը մարդուն կարելի էր խոստանալ հավերժական ամեն բան, թվում էր, թե կկատարվի։ Այդ տարօրինակ օրը կարելի էր մազերը ներկել միանգամից յոթ գույն ու վստահաբար սպասել, որ  գլխիցդ ծիածան դուրս կգա։ Այդ տխմար օրը կարելի էր պարզապես բոլորին ասել, որ դու լիարժեք և վերջնական երջանիկ ես, ով գիտի, գուցե պատահեր մի այդպիսի հաջողություն։ Սկսվեց անձրև, այն պատահական, մեզը պահել չկարողացող մեծահասակի պես մեկ-երկու կաթիլ փստացրեց գետնին, որպես նախատակտ։ Կողքի ծառերից խշշոցը սողոսկում էր ու լցվում ականջի մեջ, ասես ուր որ է բոլոր սպանված կենդանիները կհայտնվեին ու կսկսվեր բնության վրեժն ընդդեմ որսորդների, կարծես սղոցված ծառերի արմատները ոտքերիցդ կբռնեին ու կախաղան կբարձրացնեին, քանի որ դու աներեսի պես, լկտիաբար եկել ես այնտեղ, որտեղ գրված է՝ «մի գնա»։ Թռչունները մեկը մյուսին իմաց տալով ներս եկողի մասին ծառից ծառ էին թռչում։ Թզենու վրա կային 2 կաչաղակ, բացել էին թուզն ու լափում էին հատիկավոր օշարակը։ Նրանց պետք չէր, թե ով եկ