Բոլորն, ովքեր լքեցին մեզ, մեր ողերն էին, սկզբում կորացանք, ծերացանք, հոդացավ, ապտակ, կարոտ, ատելություն, վերածնունդ։
Հեռանալու ուրվագիծը մնաց մեր կոպերի մեջ, հետքեր, աղերսանք, վերադարձ, ապտակ, զղջումներ, կոպտություն, դուռը փակ, «մեկ է հիմա» վիճակ։
Մենք մեր մեջ մնացինք ինչպես միշտ, հասկացող, պայքարող, վանդալիստ, սրբագույն, ատելի, սիրելի, թանկագին։
Հասկացանք պետքականը մեզ, ժպիտ, փող, սեր, կիրք, մարմին, կարոտ, ուրիշի վերադարձ, վերադարձողին մերժում, արժեհամակարգի բարձրացում, ներում, էլի փող, հագուստ, բարեկեցություն, աշխատանք, նշածներիս համակարգող ու գլխավոր հովանավոր` առողջություն։
Մեզ կտակել են, որ պետք է ունենանք ընտանիք, ափսե, մի բարձի ծերացում, հավատարմություն, մատանի, մի գդալ մեղր, կիրք, երեխա, գիրք, ամանի հեղուկ, կուշտ ստամոքս, մի կտոր հաց, հասկացողություն։
Մեզ ասել են լավ մարդ կլինես, չստող, ապտակող, աշխատող, չքծնող, ճարպիկ, հավատացյալ, եկեղեցուց բողոքող, ինքնուրույն, մեծին լսող, չբամբասվող, բամբասանքի զոհ, իդեալական, ոնց կաս տենց էլ եղիոտ, կարմիր շրթներկով, համեստի մեջ գրավիչ, լավ հագնված, աչքի ընկնող, կանտովկեն մաքրած տղա ու որս չանող, հավատարիմ, ամաչկոտ, համարձակ։
Թքեցինք մեզ չհավատացողների վրա, դատարկություն, ապուշություն, կուտ, գարշահոտ, ուժ, կարեկցանք, սարկազմ, սեր, խեղկատակ, անասուն, հարգելիս։
Մեզ սովորեցրին բառալցոնում չանել, ասեցին, խոսեցին, անցան, գնացին, մոռացանք, մոռացան, հիշվեցին, հիշեցին, վերադարձ, անօգուտ։
Բոլոր դարդերի մեջ գիտակ, ժամանակին մեկը քայլում էր Սայաթ-Նովա փողոցով, բոյով է, մի քիչ ուսերն առաջ են, քացով տվել են
մեջքին, գործից հանել, բայց խորամանկ էր, էլի գործ ունի։ Ասում է, որ կոր է քայլում,
որ հասնի մյուսների ձայնին։ Քայլում է, պրպտում, ուզում է հասկանալ, թե էս աշխարհում էն աշխարհից ինչ են ներկրել, որ էսքան մարդ դարդից արտահանվում է։ Մտածում է, ձեռքի հետ էլ վայելում ճարտարապետությունը, ցնդած էսթետ է, սիրուն ոտք ու հետույքի մանյակ, գծած անրակ տեսնի, իսկույն կմոտենա, կշնչի տարածքի օդը։ Մեկ էլ վերևից մի ծիտ կծռտի
ուսին, կնայի ներքև, կլսի նրան․
- Հիմա,
երբ մտքերս որբ չեն, երբ կոտրվել է ժամանակի ու տարածության մեջ դողացող նյարդս, չկա կորցնելու հիստերիան, կորցրի
ավելին, քան պետք էր, ես ողջունում եմ քեզ, որ անդադար ծխում ես իմ թոքերում նստած,
հիշում եսիմում, եսիմորերորդին, կատաղում ու հարվածում սրտիս։ Ինչքան բումերանգ է կյանքը։
Ինձ համար ապրածների երազանքներում ես նվիրում էի այն, ինչ ունես հիմա դու։ Անբարո
կլինի ստելը, թե տվածս քեզ պետք չէ, նաև պիղծ կլինի կարծելը, թե չես սպասում նրանց
տալիքներին, չես անիծում անուշադրությունը
նրանց, ուրեմն, էլի ի՞նչ։ Մեր նավահանգստոմ պինդ կապած է նավս, ապահովության
համար բռնել ես քարկապը, գիտես, որ կգնամ առանց հետ նայելու, կլքեմ քեզ, որովհետև հոգնելուց
ես շատ եմ վախենում, հոգնեցնելուց՝ առավել ևս։ Միշտ էլ այդպես է, երբ ինքդ մի տեսակի
ես պատկանում, դու վախենում ես քեզնից տեսնել ուրիշի մեջ։
Աբուլիկը
չի ծխում, ներսում ծխող կա։
Շուշանիկ Ասատրյան
Լուսանկարը՝ Եսայի Դուրմուզյանի
Պատմվածքներս կարող ես կարդալ «tvալիք» շաբաթաթերթի համարներում:
Комментарии
Отправить комментарий